Wilhelm II, czyli Fryderk Wilhelm Wiktor Albert Hohenzollern, Prinz von Preußen (książę Prus) (*27.01.1859 r. w Berlinie, † 04.06.1941 r. w Doorn).
Ostatni cesarz Niemiec i król Prus (15.06.1888 - 09.11.1918). Był najstarszym synem Fryderyka III i Wiktorii Koburg – córki królowej brytyjskiej Wiktorii. Od urodzenia miał zniekształconą lewą rękę. Uszkodzona przy porodzie w stawie łokciowym spowodowała, że Willy do końca życia został kaleką. Nie miał łatwego dzieciństwa. Odebrał surowe wychowanie pod okiem kalwinisty Georga Hinzpetera. Bezwzględnymi i czasami brutalnymi i okrutnymi metodami i zabiegami ćwiczono jego kalekie ramię. Niewątpliwie dzięki tej bezwzględności wyrobił sobie poczucie własnej wartości, uważając siebie za wszechstronnego geniusza (przez swoich krytyków uznawany był za człowieka o miernych talentach i zdolnościach).
Z dużym zaangażowaniem oddawał się nauce, szczególnie historii Niemiec, żeglarstwu i strzelectwu.
Od 15 czerwca 1888 r. cesarz Niemiecki i król Prus:
Wilhelm, z Bożej łaski cesarz niemiecki, król Prus, margrabia Brandenburgii, burgrabia Norymbergi, hrabia Hohenzollern, suweren i wielki książę Śląska oraz hrabstwa kłodzkiego, wielki książę Nadrenii i Poznania, książę Saksonii, Westfalii i Angarii, Pomorza, Lüneburga, Szlezwiku, Holsztynu, Magdeburga, Bremy, Geldrii, Kleve, Julich i Bergu, jak również Wendów i Kaszub, Krosna, Lauenburga, Meklenburga etc. landgraf Hesji i Turyngii, margrabia Górnych i Dolnych Łużyc, książę Oranii, książę Rugii, Fryzji Wschodniej, Paderborn i Pyrmontu, Halberstadt, Münster, Minden, Osnabrück, Hildesheim, Verden, Kamienia, Fuldy, Nassau, Mörs etc. uksiążęcony hrabia Hennebergu, hrabia Marchii, Ravensburga, Hohenstein, Tecklenburg i Lingen, Mansfeld, Sigmaringen i Veringen, pan Frankfurtu, etc. etc.
Wilhelm uważał się za wybitnego władcę i zdolnego, przebiegłego męża stanu. Słynął z licznych, często mało przemyślanych wypowiedzi i wystąpień publicznych. Doprowadził swoją agresywną polityką do stopniowego izolowania Niemiec na arenie politycznej, a tym samym do wybuchu I Wojny Światowej, która zakończyła się klęską Niemiec i upadku własnego panowania. Podczas trwania wojny, został stopniowo usunięty w cień przez wyższych dowódców wojskowych, nie miał już większego wpływu na władzę.
Pod wpływem klęski militarnej i wybuchu rewolucji w Niemczech w 1918 roku, pod presją Sztabu Generalnego, zmuszony został 9 listopada do abdykacji cesarskiej, i 10 listopada jeszcze jako król Prus uciekł do Holandii. Tytułu królewskiego zrzekł się 28.11.1918 roku. Mimo postanowień traktatu wersalskiego o postawieniu Wilhelma II przed sądem za zbrodnie przeciw prawu i jego zwyczajom wojennym, rząd holenderski odmówił jego ekstradycji. Od tej pory aż do śmierci przebywał na emigracji w Holandii, gdzie też zmarł w 1941 roku mając 82 lata.
[...] Po śmierci cesarzowej Augusty Wiktorii poślubił w 1922 r. owdowiałą księżną Herminę von Schönaich-Carolath z książąt Reuss. Na wygnaniu poświęcił się pisaniu pamiętników oraz rąbaniu drewna, mimo fizycznego upośledzenia. W 1931 r. spotkał się w Doorn z Hermannem Göringiem, którego gorąco namawiał do wskrzeszenia w Niemczech monarchii jako antidotum na bałagan panujący w Republice Weimarskiej. W 1940 r., gdy wojska niemieckie wkroczyły do Holandii, cesarz otrzymał propozycję gościny w Wielkiej Brytanii z ust premiera Winstona Churchilla. Tekst alternatywny Wilhelm odmówił i kilka godzin później jego posiadłość była już w rękach niemieckich. Wilhelm II zaszokował później opinię publiczną telegramem do Adolfa Hitlera, w którym pogratulował mu zajęcia Paryża. Ostatnio okazało się, że były cesarz nie był nawet autorem telegramu; został on wysłany bez jego wiedzy przez administratora majątków hohenzollernowskich nazwiskiem Wilhelm von Dommes.
Schorowany Wilhelm II umarł spokojnie w czerwcu 1941 roku. Na łożu śmieci wyraźnie zastrzegł, że nie życzy sobie by na jego pogrzebie eksponowano jakiekolwiek insygnia III Rzeszy. Życzenia te zignorowano i ku oburzeniu rodziny trumnę „przybrano” obrzydliwą flagą ze swastyką. Naczelnymi żałobnikami byli generał von Mackensen oraz (były) następca tronu Bawarii książę Rudolf von Wittelsbach. Na wyraźne życzenie rodzinny musiano uszanować inne polecenie zmarłego, a mianowicie, by pochowano go w Doorn. Do Niemiec jego ciało może wrócić dopiero po restauracji monarchii.
(Cytat z: http://slobity.com.pl/index.php/publikacje/wlhelm.html)
Żoną cesarza Wilhelma II (od 1881 r.) była Augusta Wictoria Fryderyka Luiza Feodora Jenny von Schleswig - Holstein - Sonderburg - Augustenburg ( *22.10.1858 r. w Dłużku, † 11.04.1921 r. w Doorn ), z którą miał siedmioro dzieci, sześciu synów i córkę :
Fryderyk Wilhelm Wiktor August Ernst ( *06.05.1882 - † 20.07.1951 )
Wilhelm Eitel Fryderyk Christian Karl ( *07.07.1883 - † 08.12.1942 )
Adalbert Ferdynand Berengar Wiktor ( *14.07.1884 - † 22.09.1948 )
August Wilhelm Heinrich Günther Wiktor ( *29.01.1887 - † 25.03.1949 )
Oskar Karl Gustaw Adolf ( *27.07.1888 - † 27.01.1958 )
Joachim Franz Humbert ( *12.12.1890 - † 18.07.1920 )
Wiktoria Luiza Adelajda Matylda Charlotta ( *13.09.1892 - † 11.12.1980 )
Źródło:
glazywilhelma.pl [dostęp:16.10.2012]
www.armianiemiecka.tpf.pl [dostęp:16.10.2012]
slobity.com.pl [dostęp:10.06.2014]