






















"Holender" w Łęczu



*[13]Została żoną Gottfried'a Doberzinskiego z Trunz (Milejewo), z którym miała syna Ernsta (*1892) i córkę Annę (*1906).
*[14]Jedyny syn Michaela Droese (*02.08.1799 Trunz,†01.08.1861 Succase) i Anny Marii Popall (*30.01.1797 Succase,†05.09.1873 Succase). Żonaty z Henriette Florentine Grubnau (*04.04.1840 Zeyer,†24.04.1903) z którą miał dwóch synów Edwarda Gottfrieda i Johanna Gottfrieda.
*[15]Johann Gottfried Droese ożenił się z Justine Grubnau (*02.10.1875 Zeyer,†07.03.1955 Brema) z którą miał czwórkę dzieci: Erna, Fritz, Herbert, Kurt. Wraz z bratem Edwardem Gottfriedem (Eryk Max) (*20.05.1865 Succase,†19.03.1916 Elbing) posiadali w Suchaczu własne cegielnie.



Prace wykopaliskowe

Wały grodziska otaczają szczyt wzgórza (115 m n.p.m.), które odcięte jest przez dwa głębokie parowy. Zbocza wzgórza są dość strome, tylko od strony południowo-wschodniej (od strony Łęcza) ciągnie się na przestrzeni około stu metrów równina położona o 20 m poniżej szczytu. Natomiast od strony południowo-zachodniej o 4 m poniżej szczytu znajduje się mała równinka, niemal całkowicie przekopana w czasie badań Elbląskiej Ekspedycji Archeologicznej (w latach 1958-1959). Grodzisko zajmuje przestrzeń około 50 X 40 m, w zarysie owalną. Szerokość podstawy walów wynosi 6-10 m, a dzisiejsza ich wysokość ponad poziom majdanu grodziska maksimum 2,5 m.

W miejscu tym w 1935 roku postawiony został granitowy głaz *[1] z napisem informującym o badaniach prowadzonych przez prekursora archeologii w Elblągu - Roberta Dorra.
Z badań archeologicznych przeprowadzonych tutaj w ciągu dwóch zezonów - w sierpniu 1958 i lipcu 1959 roku, przez mgra Jana Dąbrowskiego oraz studentów Uniwersytetu Warszawskiego - wynika, że szczyt wzgórza przed założeniem grodziska został częściowo zniwelowany, a ziemię z wierzchołka zepchnięto po stoku. Wał grodziska miał pierwotnie szerokość ok. 4 m, a ślady spalonych belek pozwalają stwierdzić, że był on prawdopodobnie usypany i wzmacniany układanymi wzdłuż i w poprzek belkami. Nie można stwierdzić, czy w obrębie grodziska znajdowały się jakieś zabudowania.
*[2]Datowanie metodą stratygraficzną - metoda datowania względnego. Opiera się na prawie superpozycji, która mówi o tym, że warstwa spoczywająca niżej musi być starsza od warstwy spoczywającej wyżej, przez co analogicznie można rozumieć, iż zabytki znalezione w niższej warstwie są starsze od tych znalezionych w warstwie wyższej. Należy tez wziąć pod uwagę, że bardzo często układ warstw jest zaburzony poprzez późniejszą działalność człowieka oraz procesy erozyjne. (Źródło: Wikipedia)
Srebrna Góra k. Łęcza (Silberberg bei Lenzen)
Na cmentarzysku znaleziono 80 bogato wyposażonych grobów, w tym tzw. "pochówki końskie". Były tam dary grobowe w postaci m.in. brązowych fibul, naczyń z gliny, surowego bursztynu lub bursztynowych paciorków, końskiej uprzęży, żelaznych noży, glinianych lub bursztynowych wrzecion. Robert Dorr szacował wielkość całego cmentarzyska na ok. 2000 m² a liczbę grobów nawet na 150. Według oceny Dorra, niemal połowa z nich została zniszczona. W części północnej w wyniku głębokiej orki, w części południowej podczas wybierania piasku do budowy drogi. R. Dorr wizytując cmentarzysko pod koniec października 1892 roku, zastał tam duży dół o obwodzie 84 m i leżący na jego skraju stos kości końskich. Interesujące jest także spostrzeżenie Dorra o zmianie charakteru dodatków grobowych – w północnej części cmentarzyska nie zanotował on zapinek kuszowatych, natomiast pojawiły się tam zapinki tarczowate.
Źródło:
E.G. Kerstan, Die Geschichte des Landkreises Elbing, Elbląg 1925, s.254-260.
F. Mamuszka, Elbląg i okolice Informator krajoznawczy, Gdańsk 1978, s.146-149.
D. Barton, Przewodnik krajoznawczy "z myszką" po Wysoczyźnie Elbląskiej, Elbląg 1997, s.86,94-95.
D. Barton, Romantyczna Wysoczyzna - Legendy, Sztutowo 1995, s.12-13.
F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, tom V, Warszawa 1884, s.79.
W. Kuhn, Lenzen, Kr. Elbing: Ende des Hochmuts und zerstörte Kindheit; Erinnerungen an eine schwere Zeit, Truso-Verlag, Münster 2005.
A. Piątkowski, Dawny Elbląg wielkim właścicielem ziemskim, Gdańsk 1987, s.53-54.
APE z/s w Malborku, SPE w Elblągu, nr 25, poz.580, k.35.
APE z/s w Malborku, SPE w Elblągu, nr 25, poz.108, k.46,47,56,72.
APE z/s w Malborku, SPE w Elblągu, nr 25, poz. 582.
www.portel.pl [dostęp:06.05.2013]
www.elblag-moje-miasto.pl [dostęp:06.05.2013]
www.olsowskinet.de [dostęp:06.05.2013]
splecze.superszkolna.pl [dostęp:16.05.2013]
Deutsches Reichs-Adressbuch :die Ostgebiete, Ausgabe 1941, za Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa, http://kpbc.umk.pl [dostęp:31.05.2015]